Detroit w stanie Michigan to miasto znane chyba wszystkim. Można powiedzieć, że jest to miejsce pełne kontrastów - wspaniała rzeka miesza się z krajobrazem miejskim, nowoczesne wieżowce z opuszczonymi fabrykami i domami. Miejsce zależnie od tego, gdzie się znajdziemy, może być pełne życia niczym amazońskie puszcze, albo też jałowe jak argentyńskie pampasy.
Niewątpliwie jednym z najbardziej urzekających widoków w Detroit, czyli, z języka francuskiego, „Cieśninie”, jest rzeka o tej samej nazwie. Łącząc się rzeką St. Clair rozciągają się między jeziorami należącymi do tzw. Wielkich Jezior - Erie oraz Huron. Miasto jest jednym z ich największych portów. Warto też dodać, iż jest ona w tamtym miejscu granicą między USA a Kanadą - na zachodnim brzegu leży Detroit, zaś vis'a'vis niego znajduje się kanadyjskie Windsor.
Choć jednak bieg rzeki Detroit z pewnością jest wspaniałym widokiem, to najsilniejsze skojarzenia z miastem są nieco inne. Słysząc jego nazwę myślimy z jednej strony o upadłym, pogrążonym w problemach mieście, z drugiej zaś strony przypominamy sobie o całym wspaniałym przemyśle samochodowym. Ostatecznie nie bez powodu jednym z przydomków owego miejsca jest The Motor City. W końcu to tutaj znajdowały się główne siedzimy trzech największych koncernów samochodowych w Stanach Zjednoczonych oraz jednych z największych na świecie - Ford Motor Company (1903), General Motors (1916) i Chrysler (1925).
Warto też dodać parę słów o historii miasta. Założone 24 lipca 1701 r. przez Francuza Antoine’a de la Mothe Cadillaca, dopiero w 1796 oficjalnie stało się częścią USA. Sześć lat później zyskało prawa miejskie, a w 1830 roku, poprzez stworzenie żeglugi parowej na Wielkich Jeziorach oraz napływ Europejskich migrantów, nastąpił gwałtowny rozwój tego miejsca. W 1837 stało się stolicą stanu Michigan, który to tytuł straciło w 1847. Detroit było ośrodkiem abolicyzmu, stanowiło też miejsce ucieczki czarnoskórej ludności zmierzającej do Kanady.
Przyczyn upadku miasta doszukiwać się można już w latach 50. XX wieku. W okresie powojennym stracono ok. 150 tys. miejsc pracy na rzecz przedmieść. Powodem były zmiany technologiczne produkcji, postępująca automatyzacja, konsolidacje firm, polityka podatkowa i budowa sieci dróg szybkiego ruchu. Główne przedsiębiorstwa prowadzące swą działalność w The Motor City znacznie ją ograniczyła, bądź też zbankrutowała. Efektem przemian był wzrost bezrobocia do poziomu 10%.
Następnym destrukcyjnym krokiem była budowa dróg szybkiego ruchu, których nitki ciągnęły się przez najgęściej zaludnione dzielnice czarnoskórej ludności, separując je od siebie. Zburzono też wiele budynków, np. budowa Edsel Ford Expressway wymagała likwidacji około 2800 budowli.
Latem 1967 roku w mieście wybuchły zamieszki, których skutki były bardzo poważne i często tragiczne. W ciągu pięciu dni zginęły 43 osoby (w tym 33 czarnoskóre), a 467 osób zostało rannych (182 cywili, 167 policjantów, 83 strażaków, 17 członków gwardii narodowej, 16 policjantów stanowych, 3 żołnierzy). Splądrowano lub spalono 2509 budynków, 388 rodzin straciło dach nad głową, 412 budynków zostało spalonych lub uszkodzonych w stopniu, w którym budynki trzeba było rozebrać. Straty oszacowano na poziomie 40-80 milionów USD. Na skutek zdarzeń wiele firm zamknięto lub przeniesiono na przedmieścia, które uchodziły za bezpieczniejsze. Dotknięte zamieszkami obszary obracały się w ruinę na bardzo długi czas.
Spis ludności z roku 1970 wykazał, że biali nadal stanowią większą cześć populacji, jednakże w ciągu kolejnych lat ich odsetek zmniejszył się z 55% (w 1970 r.) do 34% (w 1980 r.) i do 10% (w 2010 r.). Według ekonomisty Waltera E. Williamsa sytuację podsycała afrorasistowska polityka miasta, której wynikiem było opuszczanie go przez białą ludność, zabierając w ten sposób ze sobą miejsca pracy i przyczyniając się do spadku popytu w mieście. Miasto pozostało z złym w tej sytuacji systemem podatkowym, bezrobociem oraz zbyt dużą pomocą społeczną. Według Z’ev Chafetsa w latach 80. spośród wszystkich głównych miast Detroit miało największe bezrobocie, największy wskaźnik ubóstwa oraz najwyższą umieralność niemowląt.
Od lat 70' XX wieku znacznie wzrosła przestępczość, a miasto kontrolowały gangi parające się sprzedażą narkotyków. Powstało wiele dużych grup i karteli. W okresie tym Detroit nazywane było najpierw stolicą podpaleń Ameryki (arson capital of America), później zaś stolicą morderstw (the murder capital of America). Wg. statystyk FBI przestępczość swój punkt kulminacyjny osiągnęła w 1991 roku, gdy wyniosła 2700 na 100 000 osób. Opuszczone domy stały się siedliskami gangów. W 1984 roku zanotowano największą liczbę podpaleń - ponad 800, która to liczba przekraczała możliwości straży pożarnej. Spłonęły wówczas setki pustych domów. W następnych latach liczba pożarów spadła, głównie przez wyburzenie wiele domów - tylko w latach 1989-1990 było to około 5000.
Miasto od lat 50. XX w. straciło około 60% swojej populacji, i tak gdy w 1950 liczyło 1,8 miliona osób, w 2010 już tylko 700 tysięcy. Wytworzyły się wyraźne granice dzielące ludność czarną i białą oraz biedna i bogatą, co dało się zaobserwować zarówno w mieście, jak i na jego obrzeżach.
W 2013 r. stopa bezrobocia wynosiła 23,1%, a procent osób żyjących poniżej granicy ubóstwa 36,4%. W 2013 r. znajdowało się tu ok. 70 000 pustych budynków, 31 000 domów oraz 90 000 działek. Mimo ekstremalnie niskich cen większość nieruchomości pozostaje wystawione na sprzedaż dłużej niż rok. W 2012 ponad połowa właścicieli domów nie zapłaciła podatków.
Przenieśmy się jednak do Belle Isle Park. To tutaj rozgrywana jest runda IndyCar - Detroit Belle Isle Grand Prix. Historia wyścigów bolidów jednomiejscowych w tym mieście jest długa, choć nie od początku był on rozgryny na obecnym torze ulicznym. Musimy cofnąć się do 1905 roku i dirt ovalu Grosse Pointe, kiedy wygrał Webb Jay. Po tym wyścigu nastąpiła wieloletnia przerwa, trwająca aż do 1928, od kiedy zaczęto rozgrywać wyścigi na Michigan State Fairgrounds (również dirt oval), zaliczane do AAA Championship Car. Rozgrywano je do 1932, a później od 1949 do '53. Na tym samym torze w 1957 rozegrano rundę USAC Championship Car.
Fani motorsportu z Detroit ponownie musieli długo czekać na wyścig open-wheelów, bo do 1982, gdy Formuła 1 zawitała do Renaissance Center. Pierwszą edycję wyścigu wygrał kierowca McLarena, Brytyjczyk John Watson. Rok 1983 przyniosło sensacyjne zwycięstwo Michele Alboreto, zasiadającemu wówczas za kierownicą przestarzałego Tyrella 011, który przez cały rok borykał się z dużymi problemami, zarówno z tempem, jak i awaryjnością. Rok później zwyciężył tu, wówczas kierowca Brabhama, Nelson Piquet. Czwarta edycja wyścigu to wygrana Williamsa i zasiadającego za jego sterami Keke Rosberga. Lata 1986, '87 i '88 to już sukcesy Ayrtona Senny - dwa w Lotusie, zaś ostatnie w McLarenie-Honda, który to bolid zdominował tamten sezon, oddając przeciwnikom tylko jedno zwycięstwo w trakcie szesnastu rund, jakie były wówczas rozgrywane.
Gdy GP Detroit wykreślono z kalendarza Królowej Sportów Motorowych, do Renaissance Center przybyła seria CART, ścigająca się na zmienionej wersji toru znanego z Formuły 1.
Po trzech latach jednak i Champ Car odeszło od tamtejszych uliczek, przenosząc się do Belle Island. Pierwszy układ toru liczył sobie 2.1 mi (3.4 km). W 1997 zmieniono układ wszystkich torów, a obiekt w Detroit mierzył w tej konfiguracji 2.346 mili.
Po trzech latach jednak i Champ Car odeszło od tamtejszych uliczek, przenosząc się do Belle Island. Pierwszy układ toru liczył sobie 2.1 mi (3.4 km). W 1997 zmieniono układ wszystkich torów, a obiekt w Detroit mierzył w tej konfiguracji 2.346 mili.
W sezonie 2000 Hélio Castroneves, odniósł tutaj pierwszy zwycięstwo, jadąc wtedy w Marlboro Team Penske. Po przekroczeniu lini mety zatrzymał się na głównej prostej i wspiął na siatkę chroniącą kibiców. W ten właśnie sposób, a także powtarzając to przy okazji kolejnych viktorii, brazylijczyk zyskał sobie przydomek Spider-Man.
Tor w Belle Island często był krytykowany ze wzlgędu na ciasnotę i układ nie dający okazji do wyprzedzań, oraz nieutwardzoną powierzchnię paddocku, w którym często zmagać się było trzeba z błotem. Sezon 2001 był ostatnim, w którym Champ Car ścigało się na tym obiekcie.
W 2006 roku Roger Penske zainicjował rozmowy mające na celu dodanie Belle Island do kalendarza serii Indy Car. 29 września ogłoszono, że bolidy zagoszczą na tamtejszym torze, towarzysząc dziesiątej rundzie serii American Le Mans Series. By polepszyć komunikację, wdrożono system Park-and-ride, podobny do tego używanego w Super Bowl XL. Wyścig przyciągnął tłumy kibiców i uznany został za sukces, który zamierzano powtórzyć w sezonie 2008.
18 grudnia 2008 roku ogłoszono, iż w sezonie 2009 wyścig w Belle Island nie odbędzie się. Powodem był kryzys ekonomiczny, który objął cały świat. Roger Penske nie wykluczył powrotu tutaj w przyszłości. 20 września 2011 roku organizatorzy wyścigu uzyskali zgodę Rady Miasta Detroit na organizację imprezy. W ten sposób sezonie 2012 zawodnicy znów mięli przyjemność ścigania się na Piękne Wyspie, co więcej powrócono do układu znanego z lat 1998-2001. Od roku 2013 na torze rozgrywane są dwa wyścigi - jeden w sobotę, drugi w niedzielę.
W latach 1984-2001 rozgrywano tu wyścig SCCA Trans-Am Series, noszący nazwę Motor City 100.
Informacje o torze:
Lokalizacja - Detroit, Michigan, USA
Data - 25-26 maja
Długość toru - bd
Data - 25-26 maja
Długość toru - bd
Szerokość - bd
Asfalt/szuter - bd
Relacja:
Sobota
11.00/17.00 - Rozgrzewka - Supercars
11.10/17.10 - Rozgrzewka - Lites
12.15/18.25 - Półfinały - Supercars
13.20/19.20 - LCQ - Supercars
14.00/20.00 - Finał - Supercars
14.40/20.40 - LCQ - Lites
15.25/21.25 - Finał - Lites
Niedziela
10.40/16.40 - Kwalifikacje - Lites
11.15/17.15 - Kwalifikacje - Supercars
12.15/18.15 - Heaty 1A-1B - Lites
12.45/18.45 - Heaty, 1A-1C - Supercars
13.25/19.25 - Heaty 2A-2B - Lites
14.25/20.25 - Półfinały - Supercars
15.05/21.05 - LCQ - Lites
15.30/21.30 - LCQ - Supercars
16.00/22.00 - Finał - Lites
16.35/22.35 - Finał - Supercars
Prognoza pogody
Lista startowa - Supercars
Chip Ganassi Racing (USA) - Ford Fiesta
#00 Steve Arpin (CAN)
SH Racing Rallycross (USA) - Ford Fiesta
#07 Nelson Piquet Jr. (BRA)
Subaru Rally Team USA (USA) - Subaru Impreza X
#11 Sverre Isachsen (NOR)
#81 Bucky Lasek (USA)
Bryan Herta Rallysport (USA) - Ford Fiesta
#14 Austin Dyne (USA)
#18 Patrik Sandell (SWE)
Olsbergs MSE (SWE) - Ford Fiesta
#31 Joni Wiman (FIN)
#93 Sebastian Eriksson (SWE)
#31 Joni Wiman (FIN)
#93 Sebastian Eriksson (SWE)
Volkswagen Andretti Rallycross (USA) - VW Beattle
#34 Tanner Foust (USA)
#77 Scott Speed (USA)
Hoonigan Racing Division (USA) - Ford Fiesta
#43 Ken Block (USA)
Relacja:
NBC Sports - Poniedziałek, godzina 14.00 (GMT-4), 20:00 (UTC+1) - SuperCars
NBC Sports - Środa, godzina 16:30 (GMT-4), 22:30 (UTC+1) - GRC Lites
Harmonogram zawodów - GMT-4/UTC+1
Sobota
11.00/17.00 - Rozgrzewka - Supercars
11.10/17.10 - Rozgrzewka - Lites
12.15/18.25 - Półfinały - Supercars
13.20/19.20 - LCQ - Supercars
14.00/20.00 - Finał - Supercars
14.40/20.40 - LCQ - Lites
15.25/21.25 - Finał - Lites
Niedziela
10.40/16.40 - Kwalifikacje - Lites
11.15/17.15 - Kwalifikacje - Supercars
12.15/18.15 - Heaty 1A-1B - Lites
12.45/18.45 - Heaty, 1A-1C - Supercars
13.25/19.25 - Heaty 2A-2B - Lites
14.25/20.25 - Półfinały - Supercars
15.05/21.05 - LCQ - Lites
15.30/21.30 - LCQ - Supercars
16.00/22.00 - Finał - Lites
16.35/22.35 - Finał - Supercars
Prognoza pogody
Niedziela
Niedziela
do 29°C, wiatr 24km/h, wilgotność 62%
Prawdopodobieństwo opadów:
7-10 - 2%
10-13 - 8%
13-16 - 32%
Niedziela
do 30°C, wiatr 10 km/h, wilgotność 50%
Prawdopodobieństwo opadów:
7-10 - 1%
10-13 - 0%
13-16 - 0%
Strona toru
brak
brak
Źródła
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz