Grupa B została utworzona przez FISA (obecnie FIA) w 1982 roku. Pierwszym samochodem zbudowanym według nowych przepisów była Lancia 037 Rally, która zadebiutowała podczas Rajdu Korsyki. Prowadzący ją wówczas Markku Alen osiągnął metę na dziewiątym miejscu. Pojazd wyposażony był w silnik turbodoładowany o mocy 325 KM umieszczony centralnie, a napęd był przekazywany na koła tylne. Nadwozie wykonane z kompozytów oparte było na ramie rurowej. Dzięki niewielkiej masie samochód był w stanie walczyć z czteronapędowymi autami innych producentów i przyniósł w 1983 roku tytuł mistrzowski dla Lancii, natomiast w klasyfikacji kierowców triumfował jadący w Audi Hannu Mikkola.
W kolejnym sezonie tytuł zdobyło Audi z nowym modelem Sport Quattro oraz jadący nim Stig Blomqvist. Tymczasem na rajdowych trasach pojawił się Peugeot 205 T16, który wygrał trzy rajdy. W 1985 Lancia pojawiła się z czteronapędową Deltą S4, Audi wystawiło model S1, a Peugeot przystąpił do rywalizacji z wersją E2 swojego samochodu. Mistrzostwa należały do Peugeota, oraz jego kierowcy, Timo Salonena. Sportowa rywalizacja została jednak przyćmiona przez tragedię, jaka wydarzyła się w trakcie Rajdu Korsyki. Jadący Lancią 037 Atillio Bettega wypadł z trasy i uderzył w drzewo. Lekarz, który przybył na miejsce, stwierdził śmierć włoskiego kierowcy.
Po tym zdarzeniu FISA planowała zastąpienie Grupy B samochodami Grupy S, których moc byłaby ograniczona do 300 KM. Wszystko zmieniło się jednak po Rajdzie Korsyki 1986. Henri Toivonen wypadł z drogi na 18 odcinku specjalnym i uderzył w drzewo. Samochód stanął w płomieniach. Kierowca, oraz jego pilot, Sergio Cresto zginęli na miejscu. Jeszcze tego samego dnia prezydent FISA, Jean-Marie Balestre ogłosił wraz z końcem sezonu likwidację grupy B oraz wstrzymanie prac nad grupą S. W ostatnim sezonie grupy B triumfował Peugeot i jego kierowca, Juka Kankkunen. W następnym roku w Rajdowych Mistrzostwach Świata rywalizowały samochody grupy A.
Jednak te potężne maszyny nie trafiły wraz z końcem roku do muzeów. Ciągle były wykorzystywane w sportowej rywalizacji, choć odcinki specjalne zostały zastąpione przez tory rallycrossowe. Dzięki dużej mocy, niewielkiej masie i napędowi na cztery koła samochody te idealnie nadawały się do tej dyscypliny. Pierwsza auta grupy B zaczęły uczestniczyć w zawodach pod koniec 1983 roku. Ze względu jednak na wysokie koszty niewielu kierowców mogło pozwolić sobie na takie maszyny.
Sytuacja zmieniła się jednak wraz z końcem sezonu 1986, gdy FISA zakończyła erę grupy B. Samochody przygotowane z myślą o rywalizacji w tej klasie były już bezużyteczne w rajdach, dzięki czemu stały się łatwo osiągalne dla prywatnych kierowców rywalizujących w rallycrossie. Liberalny regulamin Mistrzostw Europy zaowocował licznymi modyfikacjami mającymi na celu zwiększenie mocy samochodów (która dochodziła podobno do 900 KM), zmniejszenie ich masy oraz poprawę aerodynamiki. Najważniejsze ograniczenia dotyczyły liczby cylindrów - każdy samochód miał mieć tyle cylindrów, ile posiada wersja drogowa danego modelu, oraz masy. Stosowano wykorzystywany także w rajdach przelicznik 1,4 oznaczający stosunek pojemności silnika do masy samochodu.
Sezon 1987 Rallycrossowych Mistrzostwach Europy został zdominowany przez samochody grupy B. Pierwszym mistrzem nowej ery został Fin Seppo Niittymäki w Peugeocie 205T16 E2. Przez kolejne trzy sezony triumfował Matti Alamäki, także za kierownicą Peugeota. W 1991 roku mistrzem został Martin Schanche w Fordzie RS200 E2, a rok później mistrzostwo powędrowało w ręce Willa Golloba w MG Metro 6r4 BiTurbo.
Gollob startował wcześniej 220-konnym Saabem 99 w rallycrossowych mistrzostwach Wielkiej Brytanii, zdobywając w 1986 tytuł w swojej klasie. Następnie przeniósł się do mistrzostw Europy startując w MG Metro kupionym od British Leyland. "Nie mogłem uwierzyć, że ten samochód jest tak dobry" - wspominał Brytyjczyk 29 lat później. "Ten czteronapędowy samochód przyśpieszał lepiej na błocie, niż wcześniej robiłem to na asfalcie".
"W 6r4 (MG Metro) dostaliśmy wolnossący, trzylitrowy silnik V6 o mocy około 435 KM. Wtedy zbudowaliśmy specjalny, turbodoładowany silnik 2,3 l V6 i w 1992 roku, mieliśmy jakieś 700 KM".
W związku z coraz lepszymi osiągami samochodów w 1989 FISA postanowiła nałożyć pewne ograniczenia. Przelicznik 1,4 został zwiększony do 1,7 co miało na celu zwiększenie masy pojazdów. Kierowcy jednak zdołali osiągać coraz większą moc z silników małej pojemności, dzięki czemu mogli zachować niską masę pojazdów.
W roku 1992 zakończyła się historia samochodów grupy B w rallycrossie. Od kolejnego sezonu zastąpiły je maszyny grupy A. W przeciwieństwie jednak do WRC, pozwolone na takie modyfikacje, jak wymiana silnika na inny (ale wyprodukowany przez tego samego producenta) oraz zamontowanie turbosprężarki. Pojazdy te nie zniknęły całkowicie z motosportu rywalizując z powodzeniem w wyścigach górskich. Przykładem tego może być zwycięstwo Stiqa Blomqvista za kierownicą Forda RS200E w słynnych zawodach Pikes Peak Hill Climb w 2004 roku.
Źródła
pl.wikipedia.org
autokult.pl
www.redbull.com
rallygroupbshrine.org
rallycross360.com
