Zapowiedź rundy w Daytona Beach

Po X-Games kawalkada zespołów ponownie wyruszyła w podróż, aby pokonać ponad 1100 mil publicznymi drogami do jednego z najbardziej legendarnych torów w Stanach Zjednoczonych - Daytona International Speedway. To tutaj corocznie rozgrywany jest wyścig Daytona 500 czy długodystansowy Rolex Daytona 24h, który przyciąga zawodników z całego świata.

Historia wyścigu w Daytonie sięga roku 1936 i Daytona Beach and Road Course. To właśnie w tym miejscu pobito piętnaście lądowych rekordów prędkości. Obiekt rozpoczynał swą nitkę na austostradzie A1A i ciągnął dwie mile na południe, równolegle do oceanu. Pierwszy zakręt, South Turn, prowadził na plażę, gdzie zawodnicy jechali dwie mile na północ. Drugi z zarkętów, North Turn, prowadził z powrotem na autostradę. Początkowo trasa liczyła sobie 3.2 mili (5.1 km) długości, a pod koniec lat czterdziestych wydłużono go do 4,2 mili (6,8 km).

Z Piaszczystą Daytoną wiąże się wiele ciekawych historii. Trasę prawdopodobnie zaprojektował kierowca wyścigowy, Sig Haugdahl, który w 1936 roku zwrócił się do władz miasta Daytona Beach z prośbą o zorganizowanie wyścigu. Władze przystały na pomysł i przekazały 5000 dolarów. 8 marca, w dzień wyścigu, na jego trasie odbyło się bardzo wiele prostestów i sporów, jednak bardzo licznie przybyli też fani motorsportu. Ostatecznie nie przejechano pełnego dystansu, bo 75 z 78 okrązeń. Wygrał Milt Marion, drugi był Ben Shaw, a trzeci Tommy Elmore, który oprotestował wyniki wyścigu, lecz protest został odrzucony. Miasto straciło na wyścigu 22 tys. dolarów i przestało promować imprezę. Haugfahl rozmawiał z Billem France'm, który finiszował na piątej pozycji, na temat organizacji wyścigu w 1937 roku. Impreza była udana, lecz obaj stracili na niej pieniądze.

Bill France zajął się samodzielną organizacją rund na Daytona Beach. W 1938 roku zorganizował dwa wyścigi (lipiec i sierpień, w święto Labor Day), natomiast w latach 1939-40 po trzy (marzec, lipiec, wrzesień). Lloyd Seay wygrał wyścig rozgrywany 27 lipca 1941, po czym dwukrotnie dachował. Ponownie zwyciężył 24 sierpnia tego samego roku. Zamordował go członek rodziny w wyniku sporu o produkowanie i sprzedaż alkoholu.

Bill France wojnę spędził na Daytona Boat Works. Większość wyścigów przestała być organizowana po wojnie, zaś na Daytonę wróciły w 1946 roku. Uznał, że wyścigom potrzebna jest organizacja, zbyt często bowiem kierowcy trafiali na nieuczciwych promotorów, którzy znikali jeszcze przed podziałem pieniędzy między nim samym a zawodników. 14 grudnia 1947 w Ebony Bar w Streamline Hotel w Daytona Beach  rozpoczął rozmowy, które 21 lutego 1948 zakończyły się utworzeniem organizacji NASCAR. Pierwszy wyścig serii odbył się 15 lutego 1948 na Daytona Beach and Road Course. Nie będę rozwodzić się nad przebiegiem poszczególnych wyścigów czy ich wynikami, podam jednak kilka ciekawostek. W 1950 roku datę wyścigu przełożono na luty. Miesiąc ten jest datą rozgrywania wyścigu po dziś dzień.

W 1953 roku pierwszą pozycję w kwalifikacjach zajął Bob Pronger, drugi był Fonty Flock. Założyli się ze sobą o to, który z nich będzie liderem wyścigu po pierwszym okrążeniu. Pronger wypadł w zakręcie północnym i rozbił samochód. Flock prowadził, jednak na ostatnim okrążeniu zabrakło paliwa w jego samochodzie. W tym samym roku do stumilowego wyścigu Modified/Sportsma zgłosiło się 136 samochodów, co do tej pory stanowi największą liczbę startujących w wyścigu NASCAR zawodników.

Rok później Tim Flock podczas wyścigu w Daytonie został pierwszym w historii motorsportu kierowcą, który komunikował się ze swym zespołem przez radio.

W 1956 Charlie Scott został pierwszym afro-amerykaninem startującym w NASCAR.

Cotton Owens w '57 został pierwszym kierowcą, którego średnia prędkość wyścigu przekroczyła 100 mil/h - było to dokładnie 101.541 mp/h (163 379 km/h).

Rok 1958 był ostatnim, kiedy rozgrywano wyścig na torze Daytona Beach and Road Corse. Kilka lat wcześniej Bill France uznał, że wyścig powinien odbywać się na specjalnie przygotowanym ku temu torze, który pomieściłby wszystkich przychodzących na plażę fanów motorsportu. 4 kwietnia 1953 przedstawił on projekt toru Daytona International Speedway. Władze miasta wyznaczyły 447 akrów, przeznaczyły też 10,000 dolarów rocznie przez okres pięćdziesięciu lat. "Big Bill" rozpoczął też prace nad wsparciem finansowym. Od Clinta Murchisona, milionera z Texasu, zdobył 600,000 dolarów i maszyny budowlane, zdobył też fundusze od Pepsi-Cola, General Motors oraz Harley Earl. Wziął też kredyt hipoteczny, sprzedał też 300.000 akcji lokalnym mieszkańcom. Prace ruszyły 25 listopada 1957.

Pierwsze treningi rozpoczęły się szóstego lutego 1959. 22 lutego tego samego roku na inauguracyjny wyścig na Daytonie przybyło 42,000 osób. Wyścig wygrał Lee Petty, pokonując Johnny'ego Beauchamp'a. O wyniku rozstrzygnęła fotokomórka, a na ogłoszenie zwycięzcy wyścigu trzeby było czekać trzy dni. Warto nadmienić, że Daytona w ówczesnych czasach była najszybszy torem wykorzystywanym w wyścigach Stock Car. Z tronu zrzuciła ją dopiero otwarta dziesięć lat później Talladega. 

4 kwietnia tor gościł rundę Champ Car. Wygrał Jim Rathmann ze średnią prędkością 170.26 mph (274.01 km/h). Był to najszybszy wyścig w historii w tamtych czasach. Dzień też naznaczyło też piętno tragedii - George Amick podczas wyprzedzania uderzył w ścianę, w wyniku czego zginął. Dzień później rozegrano wyścig samochodów sportowych, który wygrali Roberto Mieres i Fritz d'Orey w Porsche RSK.

Światła na torze Daytona International Speedway zamontowano w roku 1998. Wyścig Coca-Cola 400 rozegrano właśnie przy sztucznym oświetleniu. Tor był największym oświetlonym obiektem aż do 2008 roku, kiedy to został przebity przez Losail International Circuit. Używany system oświetlenia bierze pod uwagę znajdujące się niedalego lotnisko Daytona Beach International Airport i został tak skonstruowany, by blask nie przeszkadzał przelatującym samolotom. Godzina pracy oświetlenia kosztuje 240$.

Prócz tri-ovalu, Daytona posiada też inne konfiguracje. Kibicom wyścigów samochodych najlepiej znana jest Road Corse - to właśnie na niej rozgrywany jest 24h at Daytona. Układ ten powstał 1959 roku, jednak pierwszy wyścig odbył się dopiero w '62, gdy rozegrano trzygodzinny Daytona Continental. Podobnie było rok później. W roku '64 i '65 wyścig miał już 2000km, a w 1966 po raz pierwszy rozegrano 24h at Daytona. W 1972 dystans skrócono do sześciu godzin, lecz rok później ponownie była to cała doba. W 1974 wyścig nie odbył się, a powodem był kryzys paliwowy, lecz później aż po dziś dzień rozgrywane są tam dwudziestoczterogodzinne zmagania.

Przez te wszystkie lata układ wersji Road Course zmieniał się niejednokrotnie. W 1973 dodano ostrą szykanę na prostej przeciwległej do start-meta. W latach 1984-85 ponownie zmodyfikowano układ. Zmieniono profil pierwszego i drugiego zakrętu. Zmodyfikowano też wcześniej opisaną szykanę, w wyniku czego powstał "bus stop". W 2003 roku znowu zajęto się ową szykaną - poszeżono środkową część i przesunięto trzeci zakręt szykany, aby umożliwić lepsze wyjście w trzeci wyprofilowany zakręt. W 2010 część tą usunięto całkowicie, robiąc szykanę bardziej płynną. Warto jeszcze powiedzieć, że podczas dwudziestoczterogodzinnego wyścigu reflektory pracują na poziomie 20% swej mocy, aby uzależnić samochody od własnych świateł.

W 2005 roku zbudowano dodatkowy układ Road Course, wykorzystywany głównie w wyścigu motocyklowym Daytona 200. Pomija ona trzeci profilowany zakręt. Warto nadmienić, że wyścig ten odbywa się od roku 1937 i swą historią sięga Daytona Beach and Road Course.

Wyścigi na torze w Daytonie pochłonęły wiele żyć - zginęło 22 kierowców samochodów, 9 motocyklistów, 3 kierowców Go-Kartów, 1 kierowca w wyścigów łodzi motorowych i 1 pracownik toru. Najbardziej znanym spośród nich był Dale Earnhardt, który zginął 18 lutego 2001 podczas ostatniego okrążenia Daytona 500.

Ale wróćmy do GRC...

Rok temu na Daytonie pierwsze zwycięstwo zarówno dla siebie, jak i dla Hyundaia wywalczył Nowozelandczyk Rhys Millen, utrzymując za sobą Kena Blocka. Trzeci był Bucky Lasek.

Tegoroczne zmagania składają się z dwóch wyścigów - jednego rozgrywanego w sobotę, drugiego dzień później. Trasa różni się nieco od zeszłorocznej, jednak większa jej część pozostaje niezmienna. Zawodnicy inaczej będą jechać w szóstym i siódmym zakręcie - zamiast wirażu o 90 stopni, nawrotu i kolejnego pod kątem prostym, teraz mamy znacznie prostszy układ, ze znacznie łagodniejszymi zakrętami. 

Czego możemy spodziewać się po tegorocznej rundzie? Z pewnością Ken Block będzie starał się utrzymać prowadzenie w klasyfikacji generalnej. Jednak nie będzie to łatwe - bardzo szybkie będą Volkswageny Tannera Fousta i Scotta Speeda. Ponadto trzeba obserwować poczynania kierowców Forda: Nelsona Piquet Jr.'a, pechowego w Ft. Lauderdale Joniego Wimana czy świetnie sprawującego się w debiutanckim wyścigu Sebastiana Eriksson. Kto może wygrać? Każdy. I pewnie kłócilibyście się, że ktoś nie ma szans, jednak pamiętajmy jaki jest motorsport, a zwłaszcza rallycross. Niespotykane wydarzenia są tutaj na porządku dziennym. Któż bowiem przypuszczał, że to Millen wygra rok temu?

Informacje

Lokalizacja: Daytona Beach, Floryda, USA
Data: 20-21 czerwca
Długość toru: 0.931 mi/1.498 km
Szerokość toru: bd
Asfalt/Szuter: 70%/30%

Lista startowa

Chip Ganassi Racing (USA) - Ford Fiesta

#00 Steve Arpin (CAN)

        

#360 Jeff Ward (SCO)

SH Racing Rallycross (USA) - Ford Fiesta

#07 Nelson Piquet Jr. (BRA)

    

Subaru Rally Team USA (USA) - Subaru Impreza X

#11 Sverre Isachsen (NOR)

  

#81 Bucky Lasek (USA)

  

Bryan Herta Rallysport (USA) - Ford Fiesta

#14 Austin Dyne (USA)

  

#18 Patrik Sandell (SWE)

  

  

Olsbergs MSE (SWE) - Ford Fiesta
#31 Joni Wiman (FIN)
#93 Sebastian Eriksson (SWE)

  

    

Volkswagen Andretti Rallycross (USA) - VW Beattle

#34 Tanner Foust (USA)

#77 Scott Speed (USA)
  

Hoonigan Racing Division (USA) - Ford Fiesta

#43 Ken Block (USA)

  

Relacja:

NBC Sports - Niedziela, godzina 15.00 (GMT-4), 21:00 (UTC+1) - SuperCars

NBC Sports - Wtorek, godzina 16:30 (GMT-4), 22:30 (UTC+1) - GRC Lites

Harmonogram zawodów - GMT-4/UTC+1

Piątek

11.20/17.20 - Trening
13.35/19.35 - Ostatni trening

15.50/21.50 - Supercar/Lites - Kwalifikacje

17.35/23.35 - Supercar - Heaty 1A-1C

18.25/00.25 - Lites - Heaty 1A-1B

18.55/00.55 - Supercar Heaty 2A-2C

Sobota 

9.20/15.20 - rozgrzewka
11.25/17.25 - Lites - Heaty 2A-2B
12.00/18.00 - Supercar - Półfinały
12.40/18.40 - Supercars/Lites - Last Chance Qualifing
13.45/19.45 - Lites - Finał
14.00/20.00 - Supercars - Finał
17.00/23.00 - Lites - Trening
18.10/24.10 - Supercars - Trening

Niedziela

7.35/13.35 - Supercars/Lites - Ostatni trening
8.55/14.55 - Supercars/Lites - Kwalifikacje
10.40/16.40 - Lites - Heaty 1A-1B
11.15/17.15 - Supercars - Heaty 1A-1C
12.00/18.00 - Lites - Heaty 2A-2B

13.05/19.05 - Supercar - Półfinały

13.45/19.45 - Supercars/Lites - Last Chance Qualifier
14.35/20.35 - Lites - Finał

15.00/21.00 - Supercar - Finał

Prognoza pogody
Sobota
do 34°C, wiatr 16 km/h, wilgotność 96%
Prawdopodobieństwo opadów:
8-11 - 10%
11-14 - 16%
14-17 - 30%

Niedziela
do 34°C, wiatr 16 km/h, wilgotność 61%
Prawdopodobieństwo opadów:
8-11 - 2%
11-14 - 10%
14-17 - 8%

Strona toru
Daytona International Speedway

Źródła
http://www.redbullglobalrallycross.com
en.wikipedia.org

Zapowiedź rundy w Niemczech

Rallycrossowe Mistrzostwa Świata powracają do Niemiec. Kraj ten słynie z rozbudowanej sieci autostrad, a większość z nich pozbawiona jest ograniczenia prędkości, zatem przybycie na zawody nie powinno przysparzać kibicom dużych trudności. W Niemczech swoje siedziby mają wielkie koncerny samochodowe - BMW, Mercedes oraz Volkswagen, które od lat zaangażowane są w sport motorowy. Kibice mogą ich dopingować podczas wyścigów DTM, oraz innych zawodów rozgrywanych na jednym z kilkunastu torów znajdujących się w państwie. Najsłynniejszym obiektem jest tor Nurburgring, którego północna pętla gości zawody WTCC, VLN oraz wyścig 24-godzinny. 

Niedzielne zawody zostaną rozegrane na mniej znanym obiekcie znajdującym się w graniczącym z Holandią regionie Dolna Saksonia. Tor Estering został wybudowany w 1972 roku z myślą o rallycrossie. Znajduje się on pod miejscowością Buxtehude, 35 km od Hamburga. Ujrzymy na nim 18 kierowców rywalizujących w Mistrzostwach Świata. W biegach eliminacyjnych dołączy do nich 19 zawodników zgłoszonych w Mistrzostwach Europy. Jednym z nich będzie debiutujący w rallycrossie Tamás Pál Kiss znany niektórym kibicom z wyścigów bolidów jednomiejscowych, gdzie jego największym sukcesem był tytuł wicemistrza serii Auto GP. Poza samochodami kategorii Supercars na torze Estering o punkty Mistrzostw Europy powalczy 20 kierowców S1600 oraz 19 w pojazdach TouringCars.

W zeszłym roku zawody wygrał Petter Solberg pokonując Mattiasa Ekströma pięć tysięcznych sekundy. Była to najmniejsza róźnica czasowa na mecie w krótkiej historii Mistrzostw Świata. W tym roku Norweg przybywa na tor z dorobkiem 112 punktów. Drugi w klasyfikacji generalnej Johan Kristoffersson traci do Solberga 39 punktów. Andreas Bakkerud zgromadził ich do tej pory 77, a Timmy Hansen 63. O 2 punkty mniej od Hansena ma natomiast Reinis Nittis.

Lokalizacja - Buxdehude, Dolna Saksonia, Niemcy
Data - 19-21 czerwca
Długość toru - 1210 m
Szerokość - 10 - 16 m
Asfalt/szuter - 60%/40%

Okrążenie toru z Timmym Hansenem

Lista startowa - link

Relacja - livestream (nie dostępny w Polsce) Niedziela 14.00 na żywo
Polsat Sport Exstra - Niedziela 18.30
Polsat Sport Exstra - Poniedziałek 7.00

Prognoza pogody 
Sobota
19°C, wiatr 26 km/h, wilgotność 62%
Prawdopodobieństwo opadów:
9-12 - 20 %
12-15 - 5%
15-18 - 5%

Niedziela
21°C, wiatr 14 km/h, wilgotność 57%
Prawdopodobieństwo opadów:
9-12 - 5%
12-15 - 5%
15-18 - 5%

Strona toru
www.estering.de

Źródła
rallycrossrx.com

Zapowiedź X Games

Zapewne niejeden z nas słyszał już o X-Games. Niewiele jest tak popularnych imprez, w których spotkać się możemy ze sportami ekstremalnymi. W tym roku mistrzostwa obchodzą jubileusz - to już dwudziesta edycja. Trzeba jednak pamiętać, że nie od zawsze możemy oglądać tam rallycross. Już wcześniej rozgrywano sporty motorowe - początkowo tylko MotoX, w 2006 roku dołączyły do tego rajdy, czerpiące z popularnych Super OS'ów. Debiut tej dyscypliny przysporzył kibicom wiele emocji. Podczas finałowego pojedynku o zwycięstwo walczyli Colin McRae oraz Travis Pastrana. Szkot jechał dobrym tempem i utrzymywał pewną przewagę nad Amerykaninem, lecz dachował w końcowej sekcji trasy znajdującej się już w Los Angeles Memorial Coloseum. Samochód stanął na kołach i McRae przekroczył linię mety, lecz przegrał złoty medal o 0,52 sekundy. Pastrana stał się tym samym pierwszym zawodnikiem, który wywalczył trzy złote medale w trakcie jednych igrzysk. 

W 2010 wprowadzono nową dyscyplinę - super rally. Zawody rozgrywane w Memorial Coloseum bazowały na rallycrossie - 4 kierowców ścigało się po szutrowym torze, a każdy z nich musiał raz przejechać joker lap. Rywalizację wygrał Tanner Foust. Impreza odniosła duży sukces przyczyniła się do utworzenia Global Rallycross. Rok później zawody przeniesiono ze stadionu na ulice Los Angeles. W dyscyplinie rozgrywanej już pod nazwą rallycross wygrał Brian Deegan.

W 2012 roku wszyscy liczyli na pojedynek o złoto między dwoma rajdowymi mistrzami - Zwycięzcą dwóch pierwszych rund GRC, Marcusem Grönholmem oraz zaproszonym przez Pastranę Sebastienem Loebem. Jeszcze przed zawodami wydarzyły się dwa poważne wypadki. Podczas treningu Toomas Heikkinen najechał na rampę do skoku ze zbyt małą prędkością, by dolecieć do oddalonej o 16 metrów drugiej rampy. Samochód uderzył w konstrukcję i dachował. Kierowca doznał skomplikowanego złamania lewej nogi w kostce oraz krwotoku wewnętrznego. Dzień później wypadek miał Marcus Gronholm. Fin zahaczył samochodem o betonową barierę. Nieprzytomny, został zabrany do California Hospital Medical Center. Szybko odzyskał przytomność i po tygodniu został wypisany ze szpitala, jednak, w następstwie wypadku, postanowił zakończyć swoją karierę w motosporcie. 

Zawody jednak toczyły się dalej, chociaż już bez Heikkinena i Grönholma. Zwycięstwo w nich odniósł Sebastian Loeb. Drugi w wyścigu Ken Block stracił ostatecznie szansę na pokonanie Franuza po tym, jak otarł się o ścianę i przebił oponę. Mimo to udało mu się obronić srebrny medal przed Brianem Deeganem.

Rok później rywalizację rozegrano na torze Irwindale Event Center. Podczas obfitującego w kolizje finału Tommas Heikkinen pokonał Tanera Fousta powiększając swoją przewagę nad Amerykaninem w klasyfikacji generalnej.

W 2014 roku X Games przeniesiono z Los Angeles na Austin. Areną zmagań stał się Circuit of the Americas. Zbudowany w 2012 roku tor Formuły 1, gdzie swoje sukcesy świętowali Lewis Hamilton (2012, 2014) oraz Sebastian Vettel (2013). W rallycrossie najlepszy był wtedy Scott Speed, który dojechał do mety przed Bucky Laskiem i Nelsonem Piquetem Jr.

Ten rok jest nieco inny od poprzednich, albowiem zawody nie zaliczane są do klasyfikacji serii - i chyba dobrze, bo nie przyznawanie równej innym rundom ilości punktów byłoby degradacją dla X-Games, a zwiększenie ich puli uznać byłoby można za dziwne - czymże w końcu różni się jazda podczas tej imprezy, a podczas zwyczajnych rund?

 Tegoroczne Letnie X-Games odbędzie się, podobnie jak rok temu, w Austin. Jednak zawodnicy nie będą się teraz wspinać wiele metrów w górę do pierwszego zakrętu, nie będą też pędzić przez "eski" znajdujące się za ostrym, pierwszym zakrętem. Asfalt zastąpi szuter, a bolidy F1 zupełnie inne potwory, bo samochody Rallycrossowe.

Podobnie jak rok temu, tak i teraz o złoty medal powalczą czołowi zawodnicy GRC w kategorii Supercars, a obok nich takie sławy, jak Travis Pastrana, Pat Moro czy znany z WRX złoty medalista X-Games Liam Doran. Warto również powiedzieć, że nie zobaczymy Nelsona Piqueta Jr. - zrezygnował on z występu w imprezie na rzecz rozgrywanej tego samego dnia ePrix Moskwy, walczy bowiem o tytuł mistrzowski Formuły E. Jego miejsce w zespole SH Racing zajmie Andreas Bakkerud.

Lokalizacja - Austin, Teksas, USA

Data - 6 czerwca

Długość toru - 905 m

Szerokość - bd

Asfalt/szuter - 68%/32%

Lista startowa - link

Prognoza pogody 
Sobota
do 33°C, wiatr 10 km/h, wilgotność 54%
Prawdopodobieństwo opadów:
9-12 - 5%
12-15 - 5%
15-18 - 5%

Źródła
xgames.espn.go.com